Każdego miesiąca w Kawiarence Poetyckiej organizowany jest konkurs poetycki. Serdecznie zapraszamy do udziału!
W miesiącu lutym jury w składzie: Lech Kamiński, Bogusław Killar i Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz przyznało ex aequo trzy pierwsze miejsca:
Aldona Jańczak, Ewa Lidia Mazurkiewicz, Przemysław Zarychta. Gratulacje!
a ja na tym balu
wirować wśród dotyków będę
na trzy pas
a ja na tym balu
w walcu namiętności będę mdleć
pierwszy raz
a ja na tym balu
będę dużo pić z twoich oczu
aż do dna
a ty na tym balu
w głowie mi zaszumisz
póki życie gra
Aldona Jańczak – nauczycielka języka polskiego w gimnazjum i w szkole podstawowej, założycielka amatorskiego teatru pod nazwą Teatr Prawie Wielki, który działa od 13 lat. Zadebiutowała na FB w 2020 r. Od kilkunastu miesięcy publikuje na swoim bogu osobistym oraz w wielu grupach poetyckich. W 2021 r. wydała swój debiutancki tomik pt. @zachwyconażyciem. Wiersze.
Swoje teksty zamieściła również w kilku antologiach: Modlitwy, Magia wersów, Róża poezji, Pachnidło III. W tym roku jej wiersze opublikowane zostały również w miesięczniku literacko-artystycznym Bezkres. W 2020 r. zdobyła wyróżnienie w Ogólnopolskim Konkursie pn. Mozaikowość barw poezji.
– – –
MASKA-RADA TRWA /E. L. Mazurkiewicz/
W wielkim świecie – wielkie plany!
Każdy być przebrany musi!
Nic to że się… mocno dusi…
W skórach wilczych – winne pany,
a za nimi ich… barany…
Maska-rada, maski wszędzie…
Maski chodzą po kolędzie…
Schowaj twarz… to nie ubędzie…
przywilejów dla wybranych,
jakże chętnie dziś schowanych!
Maska-rada skrywa wszystko
usta, twarz i stanowisko…
Daje wolność, nęci duszę…
Trochę straszno, trochę ślisko…
Może więc i ja się… skuszę…?
Maski cudne tańczą wszędzie…
Kto się dziś całować będzie?
Z kim i w co? A co poza tym?
Przebierańcy wiodą nam prym.
Jesteś grzecznym czy kudłatym?
Pany grają maskaradą…
Spadniesz niżej – wyżej staną…
Panie igły reklamują.
Coraz lepiej się z tym czując…
Wszystkie w maskach złem częstują…
Śmiejmy… bawmy się w doktora!
Ryba okoń… Będzie chora…
Rekin płotce – istna zmora!
Sama pcha się mu… do wora…
On – w przebraniu prosektora.
W karnawale się stroimy,
nic… że bardziej… się dusimy…
Sztuczność w strojach już lubimy…
w kamienicach, na ulicach
w sukiennicach, przy kostnicach…
Chwila piękna to… wesoła!
Przebieralnie w domach, w szkołach…
Chwila długa, w drzwiach jemioła.
Diabeł harczy jak pijany!
W płucach mu przybywa piany…
Pełno wszędzie tępych troli.
Nikt się z nami nie… fasoli…
Szmatki grzecznie ubieramy
Swe granice naginamy…
i jak ściany… się trzymamy…
Nie… szczypanie nas nie boli…
Szczypią hurtem – bies tak woli!
Sypią sztucznym śniegiem soli.
Ciało blade w swej niedoli
przyjmie wszystko jak w niewoli…
Co za dużo to niezdrowo…
Wiemy wszak jak honorowo
chodzić z tak przebraną głową!
Jest doprawdy… estradowo…!
Karny wał lśni kolorowo!!!
Trwa zabawa… Ruch się zdaje…
ograniczeń obyczajem.
Tak się staje… jak nam… kraje…
W dobie władzy i obostrzeń…
nie wiadomo co jest gorsze…
Czarci gen sponiewierany!
Człowiek w diable zakochany…
Anioł dyszy wspiera tamy…
Jak wymięknie… puszczą sztamy!
Długo tak nie pójdzie w tany…
Karmią nas pseudo-faktami…
Świetnie wszyscy się bawimy…
oczekując końca zimy…
Wielkiej Nocy się chwytając…
może… się nie podusimy…
– – –
Ewa Lidia Mazurkiewicz – od 13 roku życia mieszka w Niemczech. Z wykształcenia jest pielęgniarką (profil pediatryczny) oraz specjalistą do spraw komunikacji biurowej. Studiowała na Wydziale Psychologii na Uniwersytecie w Osnabrück. Spełniona mama Maximiliana Feliksa. Kultywuje tradycje, mowę oraz kulturę polską. Fascynuje się wszelkimi dziedzinami szeroko pojętej sztuki. Pisze regularnie od dwóch lat. Ma na swoim koncie publikacje z Wydawnictwem Astrum – w 2021 roku był to współudział w sześciu Antologiach Poetów Współczesnych, w tym również dla dzieci. W opracowaniu jest pierwszy tomik autorski, który ukaże się niebawem. „Kocham więc piszę – jak czuję, widzę, słyszę… dla przyjemności i aby serca poruszyć, wzruszyć, ucieszyć, pocieszyć, rozśmieszyć…” Pseudonim art.: emamamana.
– – –
Magia Karnawału /P. Zarychta/
Cóż to za wspaniały bal, na sto par,
Z maskami, wachlarzem i chustą.
Muzyka sama wyłania cudny czar,
I krzyczy: – Do walca panowie, bo pusto!
I cóż to za blask, balony fruwają;
Confetti sypie się niczym śnieg
A muzykanci wciąż nam śpiewają:
”- Pa pa pa Pa pa pa Pa pa pa Pa pa Pędzi, pędzi kulig…”.
Cóż to za sen, niech nie kończy się wcale,
Radość ma, na ustach zostanie z maską na stałe.
Bo teraz czuje powiew i morską falę,
Czuje w końcu, że żyje karnawałem.
Cóż to za rytm, ruch bioder i samba,
Wszystko woła do mnie z Rio, z Wałbrzycha;
Zaprasza mnie do wspólnego tanga
I tylko spogląda i nieśmiało woła: – Krycha,
nie poznajesz mnie, profesora.
Przemysław Zarychta – poeta, pisarz, rysownik. Absolwent częstochowskiej jak również Politechniki. Od dzieciństwa pasjonował się rysunkiem, po studiach postanowił dołączyć do tego pisarstwo startując w wielu konkursach literackich i dołączając do wielu grup literackich, stowarzyszeń i literackich stron internetowych. Dziś niektóre współtworzy, pomaga w ich literackim życiu. Jest współredaktorem wydawnictwa Synapsyda i czasopisma literackiego Z małej litery. Wydał takie książki jak: tomik pt. 4 pory roku, opowiadania Młynek, Zagadki Profesora Frączka – Krakowskie tajemnice, Wiola i ja czy bajkę Dzielny misio Dodo. Na swoim koncie ma mnóstwo almanachów, publikacji w pismach literackich.
Wyróżnienia, decyzją czytelników, otrzymały: Alicja Miernik i Rozalia Kudela.
Nieśmiały początek karnawału /A. Miernik/
Piękna sala w serpentynach
a w niej , chłopak
i dziewczyna .
Po przekątnej siedząc sali
tak zerkają sobie z dali …
Już na parkiet pierwsze pary
w rytm muzyki idą w tany .
Błyszczą piękne ich kreacje
różem barwią się karnacje .
Jedni tańczą , inni siedzą
trunki piją , coś tam jedzą …
Dziewczę siedzi przy stoliku
stopki tupią w rytm muzyki .
A młodzieniec tak nieśmiały
siedzi w kącie oniemiały .
Chciałby bardzo lecz się wstydzi
gdy dziewczynę piękną widzi .
Północ – leją się szampany
młody niezdecydowany .
Więc wodzirej go wyciąga
i w wężyka tany wciąga .
Tańcząc znów wyciąga rękę
w drugim rogu po panienkę .
Łączy dwoje tych nieśmiałych
młodych pięknych i wspaniałych .
Tak na siebie spoglądali
w tańcu się dopasowali
i w karnawał weszli razem
życie – dostarczyło wrażeń .
Alicja Miernik – od wielu lat emerytka; pisze proste wiersze, które sprawiają, że poprzez zabawę słowami życie staje się piękniejsze i nabiera kolorów. Swymi wierszami opisuję własne uczucia, otaczający świat i codzienność. Uczestniczyłam w kilku antologiach, lecz nigdy nie wydała ich we własnych tomikach. Pisze, bo to kocha!
– – –
Już się zaczął karnawał
już orkiestra gra
a na patelni
okrągłe pączki
olej rumieni.
W karnawałowym
tańcu złączeni mkniemy przez miasto
jak oszaleli.
A gdzieś w zaułkach między domami
mijamy całujące się pary.
Kawałek dalej pod jakimś domem kurczowo trzymając
się bramy jakiś gość chce równo stanąć.
Nie jest to proste gdy ziemia wiruje wokoło żeby każdemu
było wesoło.
Rozalia Kudela – posiada wykształcenie rolnicze, ale interesuje się m.in. literaturą. Jej wiersze w 2021 ukazały się w antologii poetów współczesnych wydawnictwa IR A Artemente. Niedawno kolejne utwory opublikowało pismo literacko-artystyczne Bezkres, a także znalazły się w almanachach: Ziemia Ojczysta i Tynfów sakiewka.
edycja: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz
https://kuchniawolosiewicz.blogspot.com/
