„Arytmia i kwarantanna”, czyli poetycko o życiu

„Arytmia i kwarantanna” to urywek z życia naznaczonego zmęczeniem i pandemicznymi zmaganiami. Wydana w 2021 roku niedługa książka autorstwa Tomasza Jastruna została podzielona na dwie (tytułowe) części: Arytmię i Kwarantannę, które w nieoczywisty sposób korespondują ze sobą i dopełniają się.

ARYTMIA

Pierwszoosobowy narrator, pisarz, który dopiero co skończył 40 lat, przedstawia czytelnikowi swoje życie, swoją codzienność, jak i różnego rodzaju rozterki i przemyślenia. Na pierwszy plan wysuwa się jego niezwykle hipokrytyczny stosunek do małżeństwa i zdrady. Jednocześnie jednak nie da się nie zauważyć pewnego rodzaju nostalgii, a nawet smutku, które trawią bohatera od środka. Życie, kiedy znalazł się na rozdrożu, wcale nie wydaje się takie proste.

Moje łajdactwa są moje, więc bliskie i oczywiste, Krysi odległe i pogrążone w lepkim mroku, obrzydliwe.

Wyjątkowo poetycki sposób opisywania rzeczywistości, a w szczególności rożnych myśli kłębiących się w głowie głównego bohatera, jest jednocześnie szybki, wartki; taka również staje się lektura tej książki. Strumień świadomości wciąga czytelnika, który niekiedy może czuć opór, niechęć lub nawet poczuć się zawstydzony w konfrontacji z zachowaniami bohatera, ale jednak brnie dalej, zgłębiając ten nieoczywisty sposób patrzenia na świat.

KWARANTANNA

Tak, zdecydowanie nie jestem już sobą. Ale powrotu do siebie nie ma.

Druga część książki skupia się na starości pewnego mężczyzny, również pisarza, przypadającej na czasy obecne, czyli czasy pandemii. Czy to dalsze losy bohatera z pierwszej połowy powieści? Każdy musi ocenić to sam; istnieją bowiem między nimi pewne podobieństwa, lecz wyraźna przepaść pokoleniowa wpływa na całkiem odmienne postrzeganie rzeczywistości. Jako czytelniczkę zaskoczyło mnie tak bezpośrednie osadzenie akcji w naszych czasach oraz naszym kraju: na kartach powieści znajdziemy nazwiska polityków, rozmowy bohaterów zdradzające emocje wobec konkretnych partii politycznych czy też nazwy stacji telewizyjnych. Czytelnik po kolei może przypomnieć sobie ten wyjątkowy i trudny czas, jakim był początek pandemii, która – nie da się ukryć – w jakiś sposób wpłynęła na każdego i każdą z nas.

– Co za czasy nastały – wzdycha Krysia, tak samo wzdychają teraz miliardy ludzi na naszym globie, wielka wspólnota jednego westchnienia.

Zakończenie książki, co pozytywnie mnie zaskoczyło, właściwie otwiera ją na nowo, dzięki czemu po odłożeniu jej na półkę nie zapominamy o niej tak szybko. Tomasz Jastrun w bardzo intrygujący sposób pisze o rzeczach codziennych, niekiedy zręcznie mieszając rzeczywistość i fantazję. „Arytmia i kwarantanna” to krótka, acz intensywna czytelnicza, poetycka przygoda.

„Arytmia i kwarantanna”, Wydawnictwo Czarna Owca

Użyte cytaty pochodzą z recenzowanej książki.