„Z miłości? To współczuję” – recenzja
Złoty piasek, gorąca pustynia, nowoczesność pomieszana z tradycją, a nad wszystkim czuwający sułtan Kabus ibn Sa’id. Takie połączenie może zdarzyć się tylko w Omanie, który opisuje Agata Romaniuk w swojej debiutanckiej książce Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu (Wydawnictwo Poznańskie).
Omanu (podobnie, jak Jemenu, który został opisany w Polowaniu na lisy) świat zachodu nie zna wcale lub prawie wcale. Większość kojarzy go tylko z czasów dzieciństwa, kiedy grała w popularną grę Państwa, miasta jako jedyne państwo na O. Dzięki Agacie Romaniuk polscy czytelnicy mogą lepiej poznać ten kraj, a przede wszystkim kulturę i mentalność jego ludności.
Książka to zbiór dwunastu ciekawych historii Omańczyków i o Omańczykach, w większości o kobietach, które bez zawahania można nazwać bohaterkami – m.in. ginekolog, kontrolerka lotów, wdowa, opiekunka dla dziecka. Przeplatają je opowieści imigrantów z Europy i Azji. Romaniuk tworzy portret omańskiego społeczeństwa i pokazuje, że wszyscy na świecie mamy prawie te same dążenia i pragnienia – chcemy szczęścia dla siebie i dla swoich bliskich. Gdyby nie autorka, nikt nigdy nie usłyszałby o tych niezwykłych ludziach.
Historie opisane przez Romaniuk wywołują dziwne uczucie niepokoju, dyskomfortu, ale i ciekawości przed nieznanym. Czytając o aranżowanych małżeństwach, całkowitym rozdzieleniu płci, społeczeństwie, gdzie kobietom po prostu trudniej jest zrobić karierę, może pojawić się w nas bunt. Dlaczego one na to pozwalają? Jak możemy im pomóc? Być może nawet pomyśli, że na szczęście mieszamy w Europie. Na szczęście w tę pułapkę nie wpadła autorka, która nie ocenia, a stara się wytłumaczyć pewne mechanizmy i zwyczaje działające w muzułmańskiej społeczności. Autorka przez wiele lat mieszkała w Omanie, tam urodziła jedno ze swoich dzieci, poznała wszystko od podszewki.
Po przeczytaniu tej książki na pewno inaczej spojrzycie na małżeństwo, które chyba najbardziej różni się od tego zachodniego. Mało które zawierane jest z miłości (stąd tytuł), stanowi umowę między kobietą a mężczyzną, w której można zastrzec np. możliwość pracy dla kobiety czy to, że mężczyzna nie weźmie kolejnej żony. Co ciekawe, bardzo niewielu Omańczyków ma więcej niż jedną żonę. Dlaczego? Tego i jeszcze więcej dowiecie się z książki Agaty Romaniuk!
Ogromnym atutem są piękne zdjęcia, przedstawiające codzienność Omańczyków – mężczyźni w białych diszdaszach na targu, kobiety w czarnych abajach lub kolorowych strojach w sklepie, dzieci w szkolnych mundurkach. Koniecznie zwróćcie uwagę na cudowną, lecz surową omańską przyrodę!
Bardzo polecam Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu Agaty Romaniuk, ponieważ spodoba się każdemu. Dostarcza nowych informacji, przybliża kulturę, która okazuje się nie tak bardzo odległa od naszej. Oprócz tego jest to pięknie wydana książka. Bardzo udany debiut, z niecierpliwością czekam na kolejne opowieści!
http://www.wydawnictwopoznanskie.com/
